Ο τερματοφύλακας που τα παπάρια του ακουμπούσαν το έδαφος

Το πως αντιλαμβάνεται κανείς το παγκόσμιο κύπελλο και τι είναι αυτό τελικά που του μένει, είναι εντελώς υποκειμενικό. Η σημασία του να παρακολουθήσεις ένα τόσο μεγάλο θεσμό, έστω και από την τηλεόραση, είναι οι μνήμες και τα γεγονότα που σημαδεύουν τη μνήμη σου, χωρίς να χρειάζεται να ανατρέχεις σε βίντεο, βιβλία και απόψεις τρίτων, για να μάθεις τους πρωταγωνιστές, τις μεγάλες στιγμές των ομάδων, όσους ξεχώρισαν. Η καταγραφή της ιστορίας γίνεται συνήθως από τους ισχυρούς και τους νικητές και αν δεν είχες την τύχη (λόγω ηλικίας) να ζήσεις, να δεις, να ακούσεις, το παγκόσμιο κύπελλο της Γαλλίας το 1998, τότε πολύ δύσκολα θα γνωρίζεις και την πορεία της Παραγουάης και του Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ.
Ελάχιστοι είναι οι τερματοφύλακες που ξεχωρίζουν σε ένα παγκόσμιο κύπελλο, που γίνονται πρωταγωνιστές, που παίρνουν μια ομάδα κι ένα έθνος στις πλάτες τους. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και του Παραγουανού Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ. Για όσους είναι από 30 και πάνω, σίγουρα θυμούνται τον εν λόγω γκολκίπερ, μιας και ήταν από τους ελάχιστους που εκτελούσε στημένες φάσεις, πέναλτι αλλά και φάουλ. Δεν έκανε μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη, αν και είχε ένα πέρασμα από τη Σαραγόσα στην Ισπανία και την ομάδα του Στρασβούργου στη Γαλλία. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το συνέδεσε με την αργεντίνικη Βελέζ Σάρσφιλντ και στον κόσμο έγινε ευρύτερα γνωστός, όταν η εθνική ομάδα της Παραγουάης συμμετείχε στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998. Πέτυχε 54 γκολ στην καριέρα του (τα περισσότερα με εκτελέσεις φάουλ), 46 με τους συλλόγους που αγωνίστηκε και 8 με την Εθνική του ομάδα.

Κλασσική λατινοαμερικάνικη φυσιογνωμία, με διαπεραστικό βλέμμα και κορμοστασιά μποξέρ, ήταν τόσο επιβλητικός, που δεν άφηνε κανένα ίχνος αμφισβήτησης για το ποιο είναι το αφεντικό όχι απλά στην μικρή, αλλά και στην μεγάλη περιοχή της εστίας του. Εκτός από καλός τερματοφύλακας, ήταν και ένας εμπνευσμένος ηγέτης, που διαρκώς εμψύχωνε τους συμπαίκτες του, έδινε οδηγίες, έδειχνε σεβασμό στον αντίπαλο. Από τους ελάχιστους τερματοφύλακες αλλά και ποδοσφαιριστές, που το περιβραχιόνιο του αρχηγού δεν είχε διακοσμητικό ρόλο στο χέρι του. Πήρε την μέχρι τότε άγνωστη εθνική Παραγουάης από το χέρι και την πέρασε στην φάση των νοκ άουτ της διοργάνωσης, για να αντιμετωπίσει την μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Γαλλία. 2 ισοπαλίες με 0-0 στους ομίλους, μία με την Βουλγαρία του Χρίστο Στόιτσκοφ και η άλλη με την πανίσχυρη τότε Ισπανία, ενώ στο 3ο παιχνίδι κατάφερε να κερδίσει με 3-1 τη Νιγηρία και να περάσει στον επόμενο γύρο.
Δεν είχε την ποιότητα άλλων λατινοαμερικάνικων χωρών η Παραγουάη τότε και στηριζόταν πολύ στη δυνατή της αμυντική γραμμή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στα παιχνίδια με Βουλγαρία, Ισπανία αλλά και τη Γαλλία κυρίως, ότι δεν πέρασε το κέντρο και η περιοχή του Τσιλαβέρτ δέχτηκε σε όλα τα ματς μεγάλη πίεση. Σίγουρα η θέση του τερματοφύλακα είναι και θέμα μέρας, το ότι κατέβασε όμως τα ρολά σε 4 παιχνίδια, με την άμυνα να δέχεται τόσες πολλές επιθέσεις, αποτελεί μεγάλο επίτευγμα.

Το αποκορύφωμα ήταν το τελευταίο παιχνίδι με την Γαλλία, εκεί που πήγε το παιχνίδι ουσιαστικά μόνος του στην παράταση. Τζορκαέφ, Ανρί, Τρεζεγκέ και Πιρές (είχε μπει αλλαγή στο 64'), απόντος του Ζινεντίν Ζιντάν, βομβάρδιζαν την εστία του για 90 λεπτά. Αλησμόνητες οι στιγμές στην παράταση του αγώνα, που η κάμερα έκανε κοντινό στο πρόσωπο του μετά από κάποια απόκρουση και μου έχει καρφωθεί μια κίνηση του, ένα νόημα που έκανε στους συμπαίκτες του, με το οποίο εννοούσε πως αν πάνε στα πέναλτι θα το πάρει μόνος του το παιχνίδι. Ήταν γραφτό του όμως, να δεχτεί το γκολ του αποκλεισμού από έναν αμυντικό, τον Λοράν Μπλαν, που προωθήθηκε σε μια επιθετική προσπάθεια της Γαλλίας, 12 λεπτά πριν την λήξη και της παράτασης.
Η εθνική ομάδας της Παραγουάης επέστρεψε σπίτι της και γνώρισε την αποθέωση στο αεροδρόμιο, σα να κατέκτησε αυτή το παγκόσμιο κύπελλο και ο Λουίς Τσιλαβέρτ είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές τερματοφυλάκων που θαύμασα ποτέ στο παγκόσμιο κύπελλο.